Μπορούμε να μάθουμε πολλά από τους ηλικιωμένους – όχι μόνο από την εμπειρία τους, αλλά και από τα γονίδια τους, όπως λένε Ιταλοί επιστήμονες που, για πρώτη φορά, αποκωδικοποίησαν το DNA ατόμων ηλικίας άνω των 100 ετών για να καταλάβουν πώς απέφυγαν ασθένειες που σχετίζονται με τα γηρατειά.
«Το όριο των 105 χρόνων είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί και όσοι καταφέρνουν να το ξεπεράσουν είναι πραγματικά σούπερ αθλητές από την άποψη της γήρανσης», σύμφωνα με τον Δρ Paolo Garagnani, αναπληρωτή καθηγητή γενικής παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
Αυτοί οι «σούπερ αιωνόβιοι» είναι ξεχωριστοί, επειδή τείνουν επίσης να αποφεύγουν τις μεγάλες περιόδους ασθενείας που συχνά επισκιάζουν τα τελευταία χρόνια της ζωής των ηλικιωμένων, όπως λέει ο καθηγητής.
Για να μάθετε τι διαχωρίζει αυτούς τους ανθρώπους από το μέσο άτομο, ο Δρ Garagnani και η ομάδα του αναζήτησαν άτομα που είχαν φτάσει τα 105 και εξέτασαν το γονιδίωμά τους για να προσδιορίσουν πώς κατάφεραν να ζήσουν τόσο πολύ.
Η Ιταλία ήταν ιδανική για μια έρευνα όπως αυτή, επειδή ο πληθυσμός της έχει ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο και η Καθολική Εκκλησία διατηρεί ακριβή αρχεία των βαπτίσεων, τα οποία βοήθησαν τους ερευνητές στην επαλήθευση των ηλικιών.
Οι επιστήμονες πήραν δείγματα αίματος από 81 άτομα και προχώρησαν σε αλληλουχία ολόκληρου του γονιδιώματος των υπεραιωνόβιων για να αναζητήσουν τις διαφορές που είχε με το DNA των… απλών θνητών. Διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που ζουν μετά τα 100 τείνουν να έχουν ένα μοναδικό γενετικό υπόβαθρο που κάνει το σώμα τους πολύ αποτελεσματικό στην επιδιόρθωση του DNA.
Οι επιστήμονες εντόπισαν επίσης πέντε κοινές γενετικές αλλαγές δύο γονιδίων, του COA1 και του STK17A. Αυτά τα γονίδια εμπλέκονται σε τομείς που είναι σημαντικοί για την υγεία των ανθρώπινων κυττάρων και για την εμφάνιση καρκίνου, καρδιακής προσβολής και εγκεφαλικού επεισοδίου – ασθένειες για τις οποίες οι αιωνόβιοι φαίνεται να διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο, σύμφωνα με τον Δρ Garagnani.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με τους οποίους συναντήθηκαν οι επιστήμονες ζούσαν αυτοεξυπηρετούμενοι και δεν είχαν κάποια ασθένεια που να τους εμποδίζει στην καθημερινότητά τους. Συχνά, οι άνθρωποι που ζουν τόσο πολύ, εξηγεί ο καθηγητής, πεθαίνουν ξαφνικά: «Όταν έρθει η ώρα, φεύγουν μέσα σε μια-δυο μέρες ή μια εβδομάδα».
