Σύμφωνα με τα στοιχεία που συλλέχθηκαν από το Πανεπιστήμιο John Hopkins, η Covid-19 έχει κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 675.000 Αμερικανούς, ένας αριθμός νεκρών που έχει ξεπεράσει πλέον αυτόν της πανδημίας της Ισπανικής Γρίπης του 1918.
Αν και τα νούμερα είναι ίδια, οι ειδικοί επισημαίνουν ωστόσο ότι 675.000 θάνατοι το 1918 ήταν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού: Το 1918, ο πληθυσμός των ΗΠΑ ήταν 105 εκατομμύρια, λιγότερο από το ένα τρίτο των 333 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σήμερα στη χώρα.
Η πανδημία του AIDS τη δεκαετία του 1980 παραμένει η πιο θανατηφόρα του 20ού αιώνα στη χώρα, καθώς στοίχισε τη ζωή 700.000 Αμερικανών, ωστόσο, η σχεδόν ακατανόητη έκταση των απωλειών θυμίζει μια εποχή όπου η ιατρική και η τεχνολογία ήταν πολύ λιγότερο προηγμένες από ό, τι σήμερα. Το 1918, ο κόσμος δεν είχε πρόσβαση σε εμβόλιο ή σε εργαλεία που δρουν σε σχεδόν πραγματικό χρόνο για να εντοπίσουν την εξάπλωση του κορωνοϊού και να ενημερωθεί ο πληθυσμός για την απειλή της πανδημίας.
Από την άλλη, υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των δύο πανδημιών: Και στις δύο πανδημίες, τα νοσοκομεία και τα γραφεία κηδειών κατακλύστηκαν και κλινικές εκστρατείας δημιουργήθηκαν όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος. Υπήρξαν κανονισμοί για υποχρεωτική χρήση μάσκας, έκλεισαν σχολεία, εκκλησίες και θέατρα και ενθαρρύνθηκε η κοινωνική αποστασιοποίηση.
Όπως συμβαίνει σήμερα, διαφορετικές αρχές πήραν διαφορετικά μέτρα για την καταπολέμηση της πανδημίας και κάποιες ήταν πιο επιτυχημένες από άλλες.
Το 1918, ο δήμαρχος της Φιλαδέλφεια έδωσε άδεια για να πραγματοποιηθεί μια δημοφιλής ετήσια παρέλαση. Σε λιγότερο από 2 εβδομάδες περισσότεροι από 1.000 κάτοικοι της περιοχής ήταν νεκροί. Αλλά στο Σεντ Λούις, οι δημόσιες συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν, τα σχολεία και τα θέατρα έκλεισαν και ο αριθμός των νεκρών ήταν το ένα όγδοο εκείνων της Φιλαδέλφεια.
Όπως και το 1918, η πανδημία ξαναθέριεψε εξαιτίας της χαλάρωσης των περιορισμών πολύ γρήγορα και την πίστη ορισμένων σε μη αποδεδειγμένες θεραπείες. Η κακή επικοινωνία έκανε νεότερους ανθρώπους να αισθάνονται ότι δεν θα αντιμετώπιζαν απαραίτητα τις χειρότερες συνέπειες του ιού, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός ψεύτικου αισθήματος ασφάλειας σε μια ηλικιακή ομάδα με μεγάλη κοινωνική κινητικότητα.
